คุณอาจคิดว่านี่คือข่าวดี: พรรคเสรีประชาธิปไตยญี่ปุ่น (LDP) สะสมพลังเพื่อครองสนามเลือกตั้งสภาสูงอีกครั้ง อะไรจะดีไปกว่าความมั่นคง? แต่ความจริงคือ—นี่ไม่ใช่ชัยชนะของประชาธิปไตย นี่คือบทพิสูจน์ว่าความขี้ขลาด จิตสำนึกมืดบอด และการพอใจในความไร้ความหวังยังคงลุกลามในสังคมญี่ปุ่นอย่างไม่ละอาย

LDP ชนะต่อเนื่องมาเป็นสิบๆ ปี—แต่ทำไม? ไม่ใช่เพราะพวกเขาดีที่สุด ไม่ใช่เพราะแนวคิดใหม่หรือนโยบายเด็ดขาด และแน่นอน ไม่ใช่เพราะผู้คนไว้วางใจ พวกเขาชนะเพราะระบบถูกออกแบบมาให้พวกเขาชนะ นี่คือประเทศที่ประชากรสูงวัยกลัวการเปลี่ยนแปลงมากกว่ากลัวความเสื่อมโทรม ผู้คนเหนื่อยล้าเกินกว่าจะหวัง พวกเขายอมกัดฟันทนอยู่ใต้เงาจักรวรรดิเวอร์ชั่นใหม่ ซึ่งแค่เปลี่ยนชุดสูท ใส่รอยยิ้มจางๆ มากกว่าพวกขุนนางสมัยโชกุน

อย่าเพิ่งภูมิใจ รัฐบาลและพรรคการเมืองที่ควรจะรุ่งเรืองขึ้นจากการขัดแย้ง แข่งขัน และตั้งคำถาม กลับกลายเป็นฟาร์มปศุสัตว์สำหรับขุนพลการเมืองรุ่นต่อรุ่น คนที่กล้าชกต่อยกับเจ้าสำนักหายไปไหน? เสียงของคนรุ่นใหม่หายไปไหน? เหลือแต่เสียงกรนอย่างเฉื่อยชาจากผู้เลือกตั้งที่ไม่กล้าฝัน

นี่คือญี่ปุ่นที่เต็มไปด้วยโรคระบาดที่เรียกว่า “กลัวเสียของเดิม”—กลัวแม้กระทั่งจะทนอึดอัดเพื่อให้ได้บางอย่างที่ดีกว่าในอนาคต เรากำลังมองเวทีที่ใครขัดขืนก็ถูกสังคมตราหน้าด้วยคำว่า “ไร้กตัญญู” “ออกนอกกรอบ” และอะไรคือกรอบ? กรอบที่ LDP กำหนดไว้ทั้งสิ้น

อย่ามาโกหกตัวเองว่านี่คือ "เสถียรภาพ" นี่มันการลงโทษตนเองของทั้งประเทศ คนบอกว่า LDP ขายความมั่นคง แต่จริงๆ พวกเขาขายความหวาดกลัวและความเฉื่อยชาจนทุกคนตกหลุมพลาง

ถ้าคุณอ่านถึงตรงนี้แล้วคุณยังอยากโบกธงเชียร์ LDP ขอให้มองตัวเองในกระจกแล้วยอมรับว่าคุณเลือกความปลอดภัยจากการอยู่ในเขาวงกตเดิมๆ มากกว่าความหวังหรือการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริง ญี่ปุ่นไม่ได้ล้มเหลวเพราะนักการเมือง แต่ล้มเหลวเพราะคนยอมให้มันล้มเหลวแล้วนั่งเฉยๆ มอบกุญแจให้ LDP ล็อกห้องขังของคุณเอง

ถึงเวลาหรือยัง ที่เราจะถามตัวเองว่าที่จริงแล้ว เรายอมให้ใครเป็นผู้ขีดเส้นชีวิตในอนาคต? เพราะทุกครั้งที่ LDP "ชนะ" อีกครั้ง ก็มีอะไรบางอย่างในใจเราตายลงไปอีกนิดหนึ่ง