สรุปเหตุการณ์

เมื่อเช้าวันที่ 11 กรกฎาคม 2568 มีรายงานข่าวว่าพระปริยัติธาดา ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดกัลยานิมิตรฯ หายตัวไปจากวัดโดยไม่มีการลาสิกขาอย่างเป็นทางการ หลังจากมีกระแสข่าวและคลิปที่พัวพันกับสีกานามว่า “กอล์ฟ” ทำให้เกิดการตั้งคำถามในวงกว้างเกี่ยวกับการกระทำของท่าน โดยพระพรหมกวี เจ้าอาวาสวัดฯ ยืนยันว่าไม่มีข้อมูลส่วนตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พร้อมยอมรับหากมีหลักฐานชัดเจนก็จะดำเนินการตามกฎของคณะสงฆ์ พระลูกวัดให้ข้อมูลว่าท่านเป็นคนดี สอนบาลี และไม่ได้มีพฤติกรรมผิดปกติในวัด แต่ยอมรับว่าเป็นเรื่องของบุคคล ไม่ใช่ภาพรวมของพระทั้งวัดหรือคณะสงฆ์

วิเคราะห์ปรากฏการณ์

เหตุการณ์นี้สะท้อนถึงประเด็นคลาสสิกในวงการศาสนาไทย นั่นคือความขัดแย้งระหว่างศรัทธาต่อพระกับปัจเจกบุคคลในสังคมที่พระสงฆ์เป็นศูนย์กลางด้านจิตใจและวัฒนธรรม ข่าวฉาวเฉพาะรายเช่นกรณีนี้ แม้เจ้าอาวาสจะวางตัวเป็นกลาง ไม่ปรักปรำ และมองว่าเป็นเรื่องส่วนบุคคล แต่การกระพือข่าวผ่านสื่อกลับสร้างพื้นที่สาธารณะให้คนตั้งคำถามกับสถาบันสงฆ์โดยรวมทันที ผลที่ตามมาอาจกระทบต่อศรัทธาและความเชื่อมั่นของสาธารณชนต่อวัดกัลยาณมิตรและวงการพระสงฆ์ทั้งมวล แม้ข่าวรายบุคคลเช่นนี้จะเกิดขึ้นเป็นระยะ แต่กลับสร้าง “รอยร้าว” ทางศรัทธาซ้ำซาก เพราะความคาดหวังว่าบุคคลในสมณเพศควรประพฤติสูงส่งกว่าคนทั่วไป

นอกจากนี้ ยังน่าสังเกตว่าข่าวมักขาดบริบทเชิงระบบ เช่น การตรวจสอบและกระบวนการจัดการปัญหาภายในของวงการสงฆ์ หรือแนวทางเยียวยาฟื้นฟูศรัทธา ไม่เพียงแต่โฟกัสที่ “ความผิด” ของคนหนึ่งเท่านั้น ขณะเดียวกัน การที่พระลูกวัดปกป้องและแบ่งแยกความรับผิดชอบอย่างชัดเจน ก็ชี้ถึงกลไกรักษาสมดุลภายใน ซึ่งหากสื่อและสังคมไม่ตีความอย่างรอบด้าน อาจเป็นอันตรายต่อภาพลักษณ์ของพระทั้งวงการ

ถกเถียงและตั้งคำถาม

ทำไมข่าวฉาวของพระจึงสะเทือนใจวงกว้าง? หนึ่งในคำตอบคือ สังคมไทยฝากความหวัง สันติ และแบบอย่างทางศีลธรรมไว้กับศาสนาประจำชาติ เมื่อมีความคลาดเคลื่อน เรื่องเหล่านี้ย่อมกลายเป็น “จุดรอยรั่ว” ทางศรัทธา ขณะที่อีกด้านหนึ่ง เหตุการณ์ทำนองเดียวกันนี้เกิดขึ้นประจำในหลายประเทศ เช่น กรณีกระทำผิดของนักบวชในศาสนาคริสต์หรือศาสนาอื่น ๆ แม้ต่างวัฒนธรรมแต่ผลกระทบคล้ายคลึงกัน

เมื่อข่าวถูกตั้งคำถามและขยายโดยสื่อ จึงควรตั้งข้อสังเกตว่าจริง ๆ แล้ว เราโหยหา “ตัวแทนคุณธรรม” ที่สมบูรณ์แบบเกินกว่าที่มนุษย์รับผิดได้หรือไม่? แล้วควรสร้างกลไกอย่างไร ทั้งในวงการสงฆ์และวงการสื่อ ให้ข่าวสารไม่กลายเป็นเครื่องมือทำลายศรัทธาที่เปราะบางโดยไม่รู้ตัว ในอีกแง่ สังคมควรตรวจสอบและเอื้อให้กระบวนการจัดการปัญหาเป็นธรรม โปร่งใส และนำไปสู่การฟื้นศรัทธา มากกว่าแค่ไล่ล่าหาคนผิดแล้วจบข่าว

ข้อเสนอแนะ

เหตุการณ์นี้จึงไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัวของพระรูปหนึ่งหรือข่าวกอสซิปในสังคมศาสนา แต่เป็นภาพสะท้อนของความเปราะบางในระบบคุณธรรมไทย และเป็นโอกาสในการทบทวน ว่าเราจะมีวิธีจัดการปัญหาและสร้างความโปร่งใสในการสืบสวนพระสงฆ์อย่างไร โดยไม่ซ้ำเติมหรือทำลายสถาบันให้ทรุดหนักกว่าเดิม พร้อมๆ กับไม่ละเลยการปกป้องศีลธรรมและศรัทธาของประชาชนที่ยังต้องการยึดมั่นในหลักธรรมวินัยต่อไป