สรุปเนื้อหา

เมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม 2568 นางสาวแนน บุณย์ธิดา สมชัย โฆษกพรรคภูมิใจไทย (ภท.) ได้แถลงตอบโต้กระแสข่าวและคำพาดพิงจากพรรคเพื่อไทย (พท.) ถึงกระแสข่าวการจัดตั้งรัฐบาลใหม่ โดยยืนยันว่า นายอนุทิน ชาญวีรกูล หัวหน้าพรรคภูมิใจไทย ไม่เคยแสดงท่าทีหรือเสนอตัวจะชิงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี และพรรคภูมิใจไทยไม่ได้เคลื่อนไหวจัดตั้งรัฐบาลแต่อย่างใด ทั้งยังระบุว่า หากรัฐบาลมีผลงานดี ก็ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะมีใครไปแย่งตำแหน่งนายกรัฐมนตรี พร้อมย้ำจุดยืนจะร่วมมือกับทุกพรรคเพื่อใช้กลไกรัฐสภาแก้ปัญหาการเมืองของประเทศ

วิเคราะห์ประเด็นหลัก

การแถลงของภูมิใจไทยครั้งนี้เกิดขึ้นในช่วงที่การเมืองไทยมีความไม่แน่นอนสูง หลังนายกรัฐมนตรีหยุดพักปฏิบัติหน้าที่ ส่งผลให้เกิดกระแสข่าวลือและความหวาดระแวงภายในฝ่ายรัฐบาล โดยเฉพาะในพรรคเพื่อไทยที่หวั่นเกรงว่าตำแหน่งผู้นำอาจถูก 'ช่วงชิง' ในสภาวะเปลี่ยนผ่านนี้ การตอบโต้ของภูมิใจไทยตอบคำถามเชิงสัญลักษณ์ต่อสตรีมทางการเมืองว่า พรรคนี้ยังคงรักษาจุดยืนการเป็นฝ่ายค้าน ทำหน้าที่ถ่วงดุลย์ ไม่ใช่ร่วมในเกมชิงอำนาจโดยตรง พร้อมกันนี้ยังให้ความสำคัญกับบทบาทของรัฐสภาในฐานะเวทีหลักในการแก้ไขปัญหาชาติ ไม่ให้ตกไปเป็นเกมหลังม่านของแต่ละกลุ่มอำนาจ

ประเด็นสำคัญอีกจุดหนึ่งคือ การปฏิเสธความหวาดระแวงว่า 'ใครจะมาแย่งตำแหน่งถ้าทำผลงานดี' สะท้อนถึงความขัดแย้งและบรรยากาศไม่ไว้วางใจที่ปะทุขึ้นเสมอในการเมืองไทย ซึ่งส่วนหนึ่งเกิดจากอดีตประวัติศาสตร์ของสังคมการเมืองที่มักวนเวียนกับความไม่แน่นอนและดีลใต้โต๊ะ

ถกประเด็น: การเมืองไทยในเงาความระแวงและวัฒนธรรมเกมอำนาจ

เหตุการณ์นี้มีความสำคัญต่อสังคมในเรื่องภาพสะท้อนของการเมืองไทยที่ยังติดอยู่กับภาวะ 'หวาดระแวง' ซึ่งเป็นอาการเรื้อรังจากความขาดเสถียรภาพทางการเมืองซ้ำซาก จุดนี้หากมองในเชิงสังคม เป็นคำถามต่อความสามารถของกลไกประชาธิปไตยไทย ที่ยังขาดความเชื่อมั่นระหว่างพรรค หรือขาดวัฒนธรรมยอมรับบทบาทและความหลากหลายของฝ่ายค้าน ซึ่งควรเป็นส่วนหนึ่งของการตรวจสอบ และชี้จุดบกพร่องของรัฐบาล ในเชิงระบบการเมือง สะท้อนภาวะที่สังคมหวาดกลัวการ 'เปลี่ยนเกม' มากกว่าการแข่งขันเชิงนโยบาย

นอกจากนี้ การเผยแพร่ท่าทีนี้ของภูมิใจไทย อาจเป็นกลยุทธ์สร้างภาพลักษณ์ 'ผู้ใหญ่' หรือ 'ทางเลือก' ที่รอเวลา ในกรณีที่รัฐบาลชุดปัจจุบันไม่สามารถอยู่ต่อได้ ทว่าในอีกแง่ย่อมมีผู้โต้แย้งว่าการแถลงข่าวแบบนี้ก็เป็นการ 'คอนโทรลความคาดหวัง' ของสาธารณชน หลังฉากอาจมีการพูดคุยหรือข้อตกลงลับก็เป็นไปได้ ดังเช่นการเมืองไทยที่เต็มไปด้วยข่าวลือ การเจรจาใต้โต๊ะ และเกมบวกลบคูณหารอยู่เสมอ

ประเด็นนี้ยังชวนให้ตั้งคำถามถึงวัฒนธรรมการเมืองที่ยึดติดกับ 'ตัวบุคคล' มากกว่าระบบ ทั้งบทบาทของผู้นำพรรคอย่างอนุทิน หรือผู้นำเพื่อไทย ที่ทุกฝั่งต่างจับตาตำแหน่งนายกฯ มากกว่าการขับเคลื่อนนโยบายเป็นเนื้อแท้

สุดท้าย บทสนทนานี้ในรัฐสภาไทยคือบททดสอบสำคัญของระบบประชาธิปไตยไทย ว่าจะสามารถพัฒนาไปสู่การแก้ปัญหาด้วยกลไกที่โปร่งใส ลดความหวาดระแวง และขับเคลื่อนด้วยเนื้อหามากกว่าอำนาจส่วนตัวได้หรือไม่